ARS of Eastern US

Scholarship
JOIN ARS
DONATE

ARS Contest Winners - 2020

Theme: Family Roots

One-Day Schools

Slide1
Slide2
Slide3
Slide4
Slide5
Slide6
Slide7
Slide8
Slide9
Slide10
Slide11
Slide12
Slide13
Slide14
Slide15
Previous image
Next image
Slide1
Slide2
Slide3
Slide4
Slide5
Slide6
Slide7
Previous image
Next image

Greetings. Today I will tell you about the history of my family, from my father’s side. Our family goes centuries back, as far as I know, and I am going to tell you how life was in each of my family member’s times, as well as what I know about them. And with that said, I hope you enjoy listening to my essay. My whole family lived in Artsakh and Armenia, up until my generation. My Great-grandfather Arsen, escaped from Kars during the Genocide when he was 23 years old, and miraculously escaped from the Turks, losing his brother and sister there and went to Artsakh, where he joined Zoravar Antraniq Pasha’s Army. He was a great fighter and he was very brave, strong, and very witty. He settled in Artsakh, in the Hadrut region, and got married.

He still was fighting for his land and his people even in Soviet/Bolshevik time, having established a Ghachagh/ Fidayi group to fight against bolsheviks. My great-grandfather Arsen joined World War ll in 1941. My grandfather Mikayel, his oldest son, was born a few months after his father went to fight against the Germans. I am very proud to be a great-grandson of Arsen, who was one of the armenian soldiers of the Armenian battalion who danced the Armenian Kochari victory dance in Reichstag. ln spite of his hard life, my Great-Grandfather Arsen lived a long life and died when he was g0 years old. My grandfather, Mikayel, got married, and he had two children, but by that time, in 1988, the fight for independence of Nagorno Karabakh from Azerbaijan had broken out between the Azeris and Armenians. Sadly, my grandfather was brutally murdered by the Azeris in 1988, at that time my father, David, was serving in the Soviet Union Army. When that happened, my father immediately came back and joined the Artsakh army fighted against Azeris. ln a few years, by the request of my Grandmother Jasmine, my dad, David, moved to America with his mother and sister. Life wasn’t easy in the U.S. for my dad, his mom and sister but he worked hard and became very successful always helping people in Artsakh. Soon, my grandmother died, and even though my father had seen terrible things, he carried on and he married my mother and had Jasmine and l. I can conclude that my family has a very interesting history. I hope you enjoyed learning about the history of the Ambartsumian Family, and that’s all for now.

Կը վերյիշեմ թէ մանկութեանս որքան լսած եմ Ցեղասպանութեան արհաւիրքին մասին, բայց չէի ըմբռներ ինչո՞ւ այսքան մեծ թիւով Հայեր մեռած էին, ինչո՞ւ թուրքը մեզ ոչնչացնել ուզելու աստիճան ատած է։
Մեծ մայրս միշտ կը պատմէր, իր մեծ մօր տարագրութենէն ազատելու պատմութիւնը։ Դէպքը սկսած էր 23 Ապրիլ 1915-ին գիշերը, երբ ան տասը տարեկան էր, ունէր հինգ տարեկան քոյր մը, չէր հասկնար պատահածը, ի՞նչ պատճառներով տունէն դուրս ելած էին։ Պատահածները մանրամասն չէր յիշեր, արցունքը կը խեղդէր բառերը։
Խումբ մը զինուորներ էին իրենց տարագրողները, տարագիրները կը շարունակէին իրենց ճամբան դէպի Տէր Զօր։ Շատ մարդիկ մահացած էին անօթութենէն, յոգնութենէն ու ծառաւէն։ Տասը տարեկան երեխան քրոջը հետ միասին շարունակեցին քալել մինչեւ Հալէպ։ Երբ Հալէպ հասան՝ ոչ ոք կը ճանչնային եւ ոչ ալ լեզու գիտէին, ինքը եւ քոյրը օրերով փողոցները անօթի եւ անտուն մնացին։ Օր մը արաբ անցորդ մը մօտաեցաւ անունց եւ իմացաւ անոնց գաղթական ըլլալը՝ որբանոց յանձնեց զանոնք։ Պատահածները անջնջելի մնաց իրենց յիշողութեան մէջ։
Այսօր կը յիշեմ մեր անցեալը եւ հիմա արար աշխարհին դէմ պատրաստ եմ ըսելու որ թէեւ մեր պապիկներն ու մամիկները նահատակուեցան, բայց մենք շարունակեցինք կանքուն մնալ եւ պիտի շարունակենք մեր երթը մինչեւ հասնինք մեր արդար հատուցումին եւ կը հաւատանք՝ ուշ կամ կանուխ Հայ Դատը իր արդարութիւնը պիտի գտնէ։
It was a quiet Sunday afternoon. It was raining… I especially love to read when it rains. I opened the book I had purchased recently at my Armenian School’s book fair. The title of the book was “From Hell to Heaven” by Armenag Antranigian. The story was about his experience and survival of the Armenian Genocide. The story was witty and entertaining, yet tragic at the same time. It got some gears turning in my head, and I decided to ask my mom about her family, knowing that her grandparents experienced similar events that the main character of the book did. My mom’s parents met in Armenia. My grandmother was born in Russia and both of her parents were Genocide survivors. My grandfather’s parents were both orphans and miraculously survived the Genocide fleeing from Van. They settled in Yerevan. Life was hard back then in Armenia. The country was nearly destroyed, weakened. In 1920, Armenia became a part of the Soviet Union in hopes to become a stronger country. Years passed, the tragedy of the Genocide wasn’t forgotten, but the Soviet government wasn’t supportive of its remembrance. My grandparents met in the early 60’s. They were both students of the University and Art Schools. They had two children, my uncle and my mom. My mom grew up in Yerevan and her childhood was a happy one! She had a great relationship with her family whom she learned a lot about history and art from. She later studied music and became a musician. At a certain point in her life, my moved to America. A year after being here, she met my dad!
My dad is from Pennsylvania. His family lived there since the American Revolutionary War. They were immigrants from Europe. My grandparents met in Pennsylvania as well. They had a big, beautiful family with six daughters and a son, my wonderful Dad! His family traveled the country and lived in many states. My dad moved to New York where he went to school, studied film, while working in construction. My parents met in 2005. They fell in love and got married. I was born a year later to my loving parents.
I really enjoy being so culturally diverse. I feel like both sides of my family have an incredible impact on me and I have a sense of responsibility to keep that history alive and pass it on… The stories of my relatives I have met or even just heard of affected my thinking, morales, and views on various events in my life and in the world. Learning about my heritage helps me interpret present day issues. I am realizing that my life is quite different from the life my parents had. They, specifically my mom, lived with some sort of limitations in the Soviet Union, dealing with the inability to reach her potential. I have heard a lot of stories from my grandparents about how confined they were in their actions and ability to “dream big”. I look around and I understand that America gives me all the opportunities and so much more to succeed. I grow to appreciate how great our lives are here and now where I have rights and freedoms.
Slide1
Slide2
Slide12
Slide5
Slide6
Slide7
Slide8
Slide10
Slide11
Slide3
Slide13
Slide14
Slide15
Previous image
Next image

«Մի մութ, ամպոտ օր թուրքերը սկսեցին բոլոր Հայերին իրենց տներից հանել խաբելով որ ավելի լավ տեղ են տանում։ Բայց, իհարկե, նրանք խաբած էին։ Թուրքերը հայերին քշեցին դեպի անապատ, որտեղ ոչ ոք չկար, եւ սկսեցին նրանց սպանել։ Եւ սա միակ դեպքը չէր։ Թուրքերը համատարած տարահանում էին հայերին, զրկանքների ու խոշտանգումների ենթարկում, ապա սպանում։ Վերջապէս լուրը հասաւ բոլորին, եւ իմ տատիկիս պապիկը հաւաքեց իր ընտանիքը, գիշերով նստեցրեց սայլի մէջ; Ան Կարսի շրջանի մեծ փարկիթ գյուղից ուղեւորվեց դեպի Գյումրի։ Սայլի մէջ նստած էին ինքը, իր կինը, եւ նրանց հինգ երեխաները։ Բայց հինգերորդը դեռ չէր ծնվել։ Այսպես շարժվում էին նրանք առաջ՝ մեծ դժվարություններով ու զրկանքներով շրջապատված։ Այդ ընտանիքին կերակրել էր պետք, ցրտից պաշտպանել, թշնամուդ պատսպարել։ Ճանապարհի կեսին ծնվեց իմ տատիկի հայրը։ Տատիկիս պապիկը նրա անունը դրեց Համբարցում, որովհետեւ այդ անունը նշանակում է մահից խուսափել, նոր կյանք ստանալ։ Այսպես նրանք տեղափոխվեցին Գյումրի։ Ճիշտ է, նրանք կորցրել էին իրենց տանն ու ողջ ունեցվածքը, բայց պահպանել էին իրենց ինքնությունն ու ընտանիքը։ Ես հպարտ եմ որ համարվում եմ այս աննկուն ընտաիքի հետնորդը»։

Day School

Իմ մեծ մամայիս մաման Հայկական ջարդէն ապրեցաւ։ Ինքը ապրեցաւ որովհետեւ իր մամային մեծ եւ երկար փէշի տակը իր 4 քոյրերուն հետ փախան։ Տէր Զօրի ճամբով հասան Յունաստանի որբանոցը, ուր կային ուրիշ Հայ որբեր եւ պէտք էին ամէն որ կարել կերակուրի համար։
10 տարի վերջ, մեծ մամայիս մամային ամէնա մեծ քոյրիկը ամուսնացաւ եւ 4 քոյրերուն հետ միասին գացին Եգիպտոս։ Այն ատէն Հայերը իրենց ազգակականները կը փնտռէին, մեծ մամայիս մաման հօր եղբօր զաւակը իրենց գտաւ եւ սիրեց մեծ մամայիս մամային։ 17 տարեկան էր երբ ամուսնացաւ։ Ունեցան 3 զաւակ, երրորդը մեծ մամաս էր։ Մեծ մամաս մինչեւ 13 տարեկան ապրեցաւ Ալեքսանտրիա Եգիպտոս։ Ան Հայկական դպրոց չկրցաւ երթալ որորվհետեւ Հայկական դպրոցները գոցուած էին։ Ան Հայկական լեզուն սորվեցաւ իր Հայրիկին հետ մինչեւ 11 տարեկան։ 11 տարեկանին մեծ մայրիկս կորսնցուց իր Հայրիկը։
13 տարեկանին մեծ մայրիկս փոխադրուեցաւ Նիւ Եորք Նահանգը Մամային հետ որովհետեւ իր մեծ քոյրիկը հարս եկած էր Ամերիկա եւ ունէր 2 զաւակներ։ Եղբայր մըն ալ ունէր որ դպրոց կ՚երթայ Նիւ Եորքի մէջ։ Մեծ մայրիկս լաւ Անգլերեէն, Ֆրանսերէն, Արապերէն, Թրգերէն, եւ անշուշտ Հայերէն կը խօսէր։
Անգլիական քոյրերու դպրոց գացած էր մինչեւ 13 տարեկան։ Մեծ մայրիկիս կեանքը դժուար եղած էր։ Երբ եկան, տուն չունէին եւ հայրիկ չունէին։ Մեծ մամաս մնաց իր մօրքոյրին տունը եւ իմ մեծմամայիս մաման մնաց իր աղջիկին տունը։ Մեծմամայիս եղբայրը Համալսարան կ՚ապրէր։
Իբր վերջաւորութիւն, իմ մեծմամաս միշտ Նիւ Եորք ապրած էր։ Իր փոփոխութիւնը դժուար էր առաջ, յետոյ աւելի դիւրին էր։ Իր ճամբորդութիւնը ինծի կեանք տուաւ։ Ես ուրախ եւ շնորհակալ եմ որ իր զոհողութիւնները ինծի կեանք եւ առիթ տուին։ Իմ կարծիքովսս Թուրքը ձախողեցաւ իր ծրագիրին մէջ։ Իմ մեծ մամայիս ընտանիքը 6 հոգի ապրողներէն այսոր ունինք 104 հոգի եւ դեռ աւելի պիտի շատնանք։ Թուրքը ձախողած է։
I have a lot of family history between my grandparents and parents. On my mom’s side, my grandma was born in Iran and my grandpa was born in Syria. My mom was born in New York City. On my dad’s side, my grandpa and my grandma were both born in Lebanon. My dad was also born in Lebanon.
Life at home for my mom growing up was simple. My grandparents, my grandma was a teacher and my grandpa was a technician. My grandma spoke mostly English and my grandpa spoke Armenian. My grandma came to the United States in 1955 and my grandpa came in 1977. They had 2 daughters born in the United States. My mom had a good life growing up. She went to college and works at a college. Life at home for my dad growing up was difficult. Sadly, my grandpa passed away at the age of 39, my dad was 8 years old. My dad had a brother and a sister. To help raise my dad and his siblings, their 2 aunties helped out. My grandparents, my dad and his siblings came to the United States in 1977. My dad was 2 years old. They came to the United States for a better life. They both spoke Armenian and English. My dad went to college and became a police officer.
My parents knew each other most of their lives. Their families knew each other since they came to the United States. They got married in 2008. In 2010 they had me and in 2016 they had my sister Alisa. All my grandparents live in New York and I am happy I get to see them often. I am lucky they took the journey to America so we can have a great life and lots of opportunity.
Իմ մեծ մամաս, Զապել Պուտաքեանն է եւ Հալէպ Սուրիա ծնած է։ Յետոյ Պէյրութ Լիբանան երեք տարի ապրած էր։ Ամերիկա եկաւ իր մամային եւ իր եղբայրներուն հետ ըլլալու։
Մեծ մամայիս տուն երկու սենեակներ ունէր եւ մէկ խոհանոց։ Ան հայկական դպրոց գնաց։ Շատ լաւ անգլերէն չէր գիտեր։ Զապելը Ֆրանսերէն, Արաբերէն եւ Հայերէն գիտեր։ Իր կեանքը շատ հաճելի էր։ Յետոյ Ամերիկա գնաց մամային հետ ըլլալու 1969-ին։ Ան ըսաւ դժուարութիւն չունեցաւ, Հալէպ Սուրիային մէջ բայց երբ Ամերիկա եկաւ դժուարութիւն ունեցաւ որովհետեւ ան շատ քիչ անգլերէն գիտէր եւ ատոր համար օգնութիւն պէտք ունէր։ Միայն այդ էր դժուարութիւնը յետոյ ուսուցչուհի եղաւ։
Ան երկու տարի համալսարան գնաց։ Յետոյ ամուսնացաւ, վերջը աղջիկ մը ունեցաւ եւ աւելի վերջ տղայ ունեցաւ։ Վերջապէս երկու աւելի տարի համալսարան գնաց։ Յետոյ տասնըհինգ տարի ուսուցչուհի եղաւ։ Հիմա «101 2nd Ave» կ՚ապրի։ Ան դպրուհի է եւ շափաթօրեայ վարժարանին մէջ ուսուչուհի է։
Հիմա յաճախ, մեծ մամայիս տունը կ՚երթամ։ Ան շատ մօտ կ՚ապրի մեզի, ան միշտ կ՚ըսէ ինծի որ դասերս լաւ սորվիմ։ Ան շատ կը սիրէ Հայերէնը։ Ան Հայերէն սորվեցուցած է Հայ պզտիկներու երեսուն տարի։
I come from a loving Armenian family. I am proud to go to Armenian school where I learn my culture, tradition and language, while always remembering my ancestors.
My great, great grandmother’s Family lived in Van, Armenia. The family were well known editors of Armenian newspapers. When the genocide started, their house was raided by the Turks and everyone except her father who was very young and his mother was killed. They escaped, looking for a safe life where they could raise an Armenian family. They got on a boat, not knowing where they were going. They landed in Bulgaria. My great grandmother was raised in an Armenian family that valued Armenian life.
My great grandfather was born in Bulgaria as the fifth child of the Tavitian family. Their family originated from the city of Ani.
He did not remember his father because he died when he was 2 years old. He was very poor with very little to eat. He loved to learn but he had to leave school in fourth grade because he couldn’t pay. His love for Armenian culture and language always stayed alive.
My great grandfather and grandmother got married and had three children to keep the Armenian alive. They had no money so my great grandfather became a jeweler. It was very important that they keep their Armenian language. They immigrated to the United States of America with my grandfather. They were rich but they had to go to America for freedom even though they’ll give up every thing to keep their identity.
My grandfather made sure to send my mama to Armenian school. So we can study Armenian, Today my Mama sends me to the same Armenian school so I am also Armenian. I’m proud to be Armenian and continue the next generations.
 
 
Էրզուրում, Ճինիս քաղաքէն մեծ մայրիկս, Հայրը Հայկ Քելոեանը իր հինգ եղբայրներով եւ մէկ քոյրով։ 1915-ին աքսորուեցան դէպի Տէր Զօրի անապատները չարչարանքով հասան Սուրիա Հալէպ։
1915-ին Թուրքերը հարցակեցան Հայ Քրիստոնեայ ընտանիքներու վրայ։ Իրենց ծեծեցին գոտիներով ու բոլոր ունեցած դրամնկերը, ոսկիները առին ու դուրս վռնտեցին եւ իրենց տուները այրեցին։ Բոլոր երիտասարդ տղաները, Հայերը, ծերերը զինուոր տարին սպանեցին քարով, կացինով, դանակեցին նաեւ կախեցին պարաններով գլուխնին վար կախուած։ Բոլոր աղջիկները մերկացուցին գէշութիւններ ըրին ու կրակը նետեցին եւ ողջ ողջ այրեցին չարչարելով։ Ամէն կողմ լաց ու կոց կար։ Իրարու կորսնցուցին ոչ մայր, ոչ հայր, ու եղբայրներ կար իրենց պաշտպանելու։ Բոպիկ, անօթի ծարաւ, քալելով ծեծի տակ քշուեցան դէպի Սուրիոյ Տէր Զօրի անապատը։ Տխրութեամբ շատեր մեռան։ Մեծ հայր Երիկը կը պատմէր լալով որ միայն իր քոյրը ու ինքը կրցած էին հասնիլ Հալէպի որբանոցը։ Կը պատմէր որ իր եղբայր մէկը թուրքերը գլուխը իր գիրկը կը կտրեն եւ կու տան իրեն ձեռքը եւ անոր արիւնը կը թափի իր վրայ։ Որբանոց հասնելէն վերջ իրենց կու տան ջուր եւ ուտելիք եւ հոն կ՚ապրի ապահով միայն քոյրիկին հետ։ Այդ շրջանին օտարներ տեսնելով Հայերով չարչարանքը օգնութեան կու գան միսոնարները։ Անոնք կը սորվին Հայերեէն, արաբերէն, եւ Ֆրանսերէն առաւել Հայոց Պատմութիւն, կրօնք եւ Հայ գրականութիւն։ Որբանոցին մէջ մէկ ընտանիքի պէս կ՚ապրէին։ Ֆրանսացիները Ֆրանսական հպատակութիւն տուին ըրեն։ Տարիներ յետոյ երբ մեծցած էր կրցաւ երթալ աշխատիլ սորվեցաւ շոգեկառք նորոգել անոր համար գործով իրեն ղրկեցին Պարսկաստան իր քրոջը հետ։ Սուրբ Գեւորգի տօնին հրաւիրուած էր բարեկամի տունը ուր կը հանդիպի Սիրանուշին եւ կ՚ամուսնանան 1932-ին։ Անոնք շատ ուրախ ընտանիք կը կազմեն։ Կ՚ունենան երկու աղջիկներ որ պզտիկը իմ մեծ մայրիկս է որ կ՚ամուսնանայ Սարգիս Ղատիմեանին հետ։
Գիտնալով իմ մեծ Հայրիկիս պատմութիւնը եւ տառապած կեանքը պիտի չմոռնամ մեր մեծ եղեռնը։ Պիտի շարունակեմ պահել իմ Հայ ինքնութիւնս ըլլալով քաջ, աշխատասէր որպէսզի ունենանք մեր մեծ ազատ, անկախ Հայաստան։
 
Ես ձեզի պիտի գրեմ պապայիս մասին։ Պապայիս անունը Գէորգ է։ Ունի 3 եղբայրներ։ Իմ պապաս Լիբանան կ՚ապրէր եւ Նիւ Եորք եկաւ օդանաւով երբ քսան տարեկան էր։ Պապաս եկաւ որովհետեւ աւելի լաւ կեանք ունենայ։ Պապաս շատ չէր գիտեր Ամերիկայի նահանգները։ Ան եղաւ ոսկերիչ Թիֆանի եւ Քօին մէջ։
Պապաս եղաւ ոսկերիչ մը եւ սիրեց գործը։ Ինքը նոր ընկերներ շինեց ինքը եւ իր ընկերները յաճախ ճաշարան կ՚երթան։ Ինքը հարկաժին գնեց Էլ Մհերստին մէջ։ Մեծ չէր բայց սիրեց։ Պապաս քիչ Անգլերէն գիտէր եւ աւելի լաւ Հայերէն եւ Արափերէն գիտէր։Եկան աւելի լաւ կեանք ունենալ։ Հիմա շատ կը սիրէ Ամերիկան։ Եկաւ Մամային եւ պապային հետ եւ շատ սիրեց։ Պապաս միայն մէկ դժուարութիւն ունէր, գործը գտնել բայց ես ըսի արդեն շատ դժուար չէր, ան շուտով գտաւ գործ մը։ Իմ պապաս հիմա նոյն տեղը կ՚ապրի մամայիս, քոյրիկիս եւ ինծի հետ Էլմհերստին մէջ։ Պապաս հին Հայ ընկերներուն հետ կապ կը պահէ եւ իրենց կը տեսնուի։ Շատ գոհ եմ որ իմ պապաս Ամերիկա եկաւ։
I feel so blessed for having to meet my paternal great grandmother. She lived with us until the age 112 years old. My great-grandmother lived in Ordamish, Turkey in 1907, May 1. She had 4 sisters, and a mom and a dad! When the Armenian Genocide happened she got split up with her whole family. She went to school in Leninakan, Armenia. She had only one daughter at age 27 and got married at age 26. Her husband was born in Armenia. He died because of a car accident at age 30. He never came to America, but my great-grandmother was blessed she could go, at age 76. My grandmother had my dad and his sister (my aunt). When the earthquake happened in 1989 my grandfather saved a 14 year old boy, he had blood everywhere so he (my grandfather) drove the boy to the hospital, in his van. My grandmother went to America to find a job and get money. While my grandfather had a job, watching two kids, and on the top of that watch his dad who had polio. When my grandma came back they moved to America New York, Queens. My dad was 17 and my aunt was 16 years old. My great-grandmother came too. They came to America because they didn’t want my dad to be in the army and not to be able to see him was hard so they moved before he got dragged to the military.
 
In 1983 my mom was born. She was the middle child. With 2 sisters, grandparents, and a mom it was hard to live in the tiny house. In 1988, my mom was about 6 years old when her dad died because of the earthquake in Armenia. My mom’s dad was going back inside the building because he forgot his boots. He died at a young age of 36. My grandmother from my mom side had cancer. She went to Germany to get treatment. He doctor was in Turkey. She died at the age of 56.
In 1939 my grandfather was born. He had two siblings. He was the oldest. My grandfather wanted to become a lawyer just like me but he couldn’t because his father had polio. He was a train conductor.
Even though my great-grandmother died in November 2, 2018 before my grandma’s birthday (November 3) we still remember her , and when we can we visit her. In conclusion, my family was very blessed to have been in the same household for 4 generations.
On August 10, 1925, Ohannes Hoshas (my grandfather) was born in Ankara, Turkey. He had 2 older brothers Hacatur and Sarkis. He also had a younger sister; Hermine. This is the story of my family.
Only about a year after his birth, Ohannes and his family moved to Istanbul. However, Ohannes’s father was imprisoned when his children were still young. Therefore, Ohannes and his siblings worked very hard to keep the family alive. Sadly, Ohannes lost his father when he was still in the teenages. Once he was old enough, Ohannes was a surgeon for the Turkish Army. However, the darkest period in the Earth struck: World War II. During this war, Ohannes was doing surgeries on fallen soldiers. He prayed every night for the war to end. On August 9, 1945, fatman (an atomic bomb) completely destroyed 33% of Nagasaki, Japan.  It won the war for the Allies. On September 2, 1945, Emperor Hirohito announced Japan’s surrender. War was finally over. A little later, Ohannes met Nezi, a woman from Istanbul. The two of them married and had two children: Selma and Kevork. Ohannes realized that he and his family needed to live a better life, so they moved to America. Ohannes bought the houses for his family and brought them over to the Philadelphia area. There, my mother, Shoushan was born. Ohannes bought multiple apartments and owned two dry-cleaning stores. As he was much older, Ohannes’ final wish before death was putting a cross on the dome of the Holy Cross Church of Aghtamar in Lake Van. When Ohannes was very sick, Der Hakop visited him before he died. Suddenly, Ohannes woke up and in 2015, his wish came true. He went to Aghtamar and bought the two crosses for the two domes. He payed for the work to be done. The Armenian community worldwide didn’t recognize him for it, but our family knows it was his achievement.
Although Ohannes passed away at 94 years old on February 3, 2020, he is forever in our hearts and he touched the hearts of many others. His last words to me remain in my own heart: «Աստուած հետդ ըլլայ».

Իմ ընտանիքիս պատմութիւնը շատ հետաքրքրական է։ Իմ ընտանիքս ապրեցաւ տարբեր կեանք մը։ Իմ մեծ հօրս մեծ հայրը եւ մեծ մայրը Կարապետ եւ Էլսան, ծնողքիս Խորեն Սալխանեանն է։ Խորեն Սալխանեան ամուսնացած է Օսանա, Տէր Հայրապետեանին։ Խորեն երկու տարի երբ Խորեն մեռաւ, Սալխանեան մականունը չէ այլեւս։ Ան փոխած է Արապեան, Հայրապետ Արապեան։ Մարդը ըսած էր որ Խորեն շատ երիտասարդ է որ նաւի վրայ առանձին երթայ։ Խորենը ըսած է իմ զաւակս է։ Խորեն ծնած է Ուրֆա 1907-ին։ Ան մեռաւ ինքնաշարժի արկածով 1954-ին Պուէնոս Այրես։ Ան կ՚աշխատէր գործարանի մը մէջ, որ կը պատրաստէր հագուստներ, կրծքալ, եւայլն։ Օսանա Ղաղլետճեան միակ անձն էր որ ողջ մնացած էր։
Ան փրկուեցաւ որովհետեւ որբանոց գացած էր։ Ան ծնած է Եթեսիա 1908-ին, ան մեռած է 1970’s Պուէնոս Այրէս։ Խորեն ճամբորդած է Հայաստանէն Պէյրութ եւ Արժանդինա, Ոսաննան ճամբորդած է Հայաստանէն Ֆրանսա եւ Արժանդին։ Իմ մեծ հայրս Վարդան Պագրճեանը եւ իր կինը Ալիսիա Հարպօեան, որ ծնած են Անդապ, հասան Արժանդինա Պոնըս Այրէս Յուլիս 2, 1929։ Նաւուն անունը España-ն է։ Հետաքրքրական բանը այդ է որ նաւուն վրայ կ՚ըսէ որ Ալիս Պագրճեան ծնած է Մարաշ Անդապի տեղ եւ անունը բոլորովին տարբեր է։ Ուրիշ հետաքրքրական մասը իրենց կեանքէն որ մեծ հայրս Խորենը օգնած է որ շինեն առաջին Հայկական եկեղեցին Արժանդինի մէջ։
Այս տակաւին մէկ մասն է ընտանիքիս պատմութենէն։

My paternal grandfather was in Yalova, Turkey on April 3, 1933. His father died when he was only 14 years old. During the Korean War, he played the trumpet. After serving in the Turkish Army during the Korean War, he worked as a photo engraver. The chemicals from the photo engraving made him very sick, he had to change jobs. He started a jewelry business and had his own shop in Turkey. He tried to obtain a visa to come to the United States, he was able to get in 1962 after 3 attempts. He came to America because he promised his dad before he died that he would leave Turkey and come to America. He was sponsored by Rot Gill and Landie. Rot Gill and Landie is a jewelry company. He taught himself English. He worked as a jeweler here in America. He met my grandmother. Then he married my grandmother and had three kids in 1980. In 1980 he made a chalice that is in the American museum of natural history. I feel proud to have a grandfather who came from a foreign country and managed to overcome many challenges. He also made a lot of crosses. I am very happy I know my grandfather and what he did.

Share this:

Like this:

%d bloggers like this: